اگر از هر فرد معمولی بپرسیم رسانه‌های آمریکایی برای کشورهای دیگر چه رویکردی در قبال روابط جنسی را تجویز می‌کنند، بدون مکث می‌گوید «آزادی کامل روابط جنسی». ماجرا همینقدر واضح و آشکار است. اما بنظرتان در خود آمریکا بعد از تجربه‌ی حدودا صدساله‌ای که در این موضوع داشته‌اند، چه رویه‌ای برای جوانان و نوجوانان در پیش گرفته شده است؟ شاید باورکردنی نباشد؛ اما در سیستم آموزشی ایالات متحده، یکی از برنامه‌هایی که با اختصاص یک بودجه‌ی ویژه در پیش گرفته شده است، آموزش «خویشتنداریِ جنسی» (Abstinence Only) به نوجوانان است؛ اینکه رابطه‌ی جنسی را تا زمان ازدواج و یک رابطه‌ی متعهدانه به عقب بیندازند.

بر اساس گزارش شورای آمیزش و اطلاعات جنسیتی آمریکا، در سال 2017 به میزان 76 میلیون دلار یعنی «یک سوم بودجه‌ی فدرال برای برنامه‌های آموزش سلامتی جنسی نوجوانان» به آموزش خویشتنداری اختصاص یافته است که این عدد در سال 2021 به 100 میلیون دلار افزایش یافته است.

این رویه، خروجی تجربیات تکان‌دهنده در دو مرحله‌ی مهم در آمریکاست. در مرحله‌ی اول در دهه‌ی ۱۹۶۹ و در نتیجه‌ی انقلاب جنسی، سیاست روابط جنسی آزاد (Free Sex) در پیش گرفته شد. در نتیجه‌ی این رویکرد، بحران‌هایی جدی متوجه جامعه شد: تولد فرزندان ناخواسته به‌ویژه در بین نوجوانان، گسترش افسارگسیخته‌ی بیماری‌های مقاربتی، کاهش شدید ازدواج و از هم‌گسیختگی خانواده و آسیب‌‌های روانی متعدد برای زنان.

بر اساس آمار ارائه‌شده از سمت مراکز آماری آمریکا در بازه‌ی زمانی 1960 تا سال 1995، طلاق به میزان 279 درصد افزایش یافت، درصد زوج‌هایی که خارج از چارچوب با یکدیگر رابطه‌ی جنسی برقرار نمودند، 533 درصد بیشتر شد و تعداد کودکان متولد شده‌ی خارج از چارچوب ازدواج 4برابر شد. و بدین ترتیب از هر ده کودک متولد شده در آمریکا، چهار نفر در محیطی غیر از خانواده متولد شده و رشد یافتند و همین، زمینه آسیب‌های اجتماعی متعددی را پدید آورد.

بعد از این بحران‌های اجتماعی که جامعه‌ی آمریکا را تا مرز فروپاشی پیش برد، رویه‌ی دیگری تدوین شد؛ برنامه‌هایی برای آموزش نحوه‌ی پیشگیری از بارداری در مدارس و دانشگاه‌ها و از طریق رسانه‌ها در دستور کار قرار گرفت و وسایل پیشگیری در دسترس همگان قرار گرفت. بدین ترتیب، ترویج مفهوم «سکس امن» (Safe Sex) در دستور کار نهادهای فرهنگ‌ساز قرار گرفت.

اما این موضوع تنها تاحدی توانست جلوی تولد فرزندان نامشروع را بگیرد و بیماری‌های مقاربتی را کنترل کند؛ از طرفی فروپاشی خانواده و مخصوصا آسیب‌های روانی گسترده برای زنان، موضوعاتی نبود که بشود آن را با آموزش رابطه‌ی جنسی امن مدیریت کرد. به‌ویژه دختران نوجوان قربانی اصلی مردانی می‌شدند که تنها به دنبال برقراری رابطه‌ی جنسی بودند.

نهادهای متولی بهداشت آمارهایی بسیار نگران‌کننده از وضعیت سلامتی جسمی و روانی نوجوانان منتشر می‌نمودند که نشان می‌داد بیشترین آسیب متوجه این رده‌ی سنی شده است. در می 2006 پژوهشی که از سمت مؤسسه‌ی ملی سلامت حمایت می‌شد، نشان می‌داد از بین 19هزار نوجوان، دخترانی که رابطه‌ی جنسی را تجربه کرده بودند، چهار برابر بیش از پسران دچار افسردگی شده بودند. نشانه‌های افسردگی نیز بطور کلی با بالارفتن این رفتارها افزایش یافته بود.

در این دوره، بیماری‌های مقاربتی به یک مشکل جدی تبدیل شد و سالانه بیش از 4 میلیون مورد جدید از این بیماران شناسایی شدند. از سویی بررسی‌ها و آمارها حاکی از آن بود که اکثر دختران نوجوان بدون اینکه خودشان بخواهند، رابطه‌ی جنسی برقرار می‌کنند. بر اساس مطالعه‌ای که بر روی حدود سیصد دختر نوجوان صورت گرفت و در ژوئن 2006 در مجله‌ی پزشکی کودکان و نوجوانان به چاپ رسید، حدود 41درصد دختران چهارده تا هفده ساله گفتند با میل و اختیار خود رابطه‌ی جنسی برقرار نکرده‌اند، بلکه بیشتر آنان به علت نگرانی از عصبانیت پسران تن به این کار داده‌اند.

همزمان با بروز این بحران‌های جدی در ابعاد مختلف زندگی فردی و اجتماعی، مطالعات و پژوهش‌ها حاکی از آن بود که افرادی که تا پیش از ازدواج، از برقراری رابطه‌ی جنسی خودداری می‌کنند، دچار این آسیب‌ها نشده‌اند. در مطالعه‌ای که بر روی بیش از 7000 مرد و زن (یکبار در 18 سالگی و بار دوم در 38 سالگی آن‌ها) صورت گرفت، نشان داد کسانی که تا پیش از ازدواج، پاکدامنی خود را حفظ می‌کنند نسبت به بقیه‌ی افراد، 50درصد کمتر در معرض طلاق قرار می‌گیرند. همچنین میانگین درآمد آن‌ها 20 درصد بیشتر از دیگران است و در زمینه‌ی تحصیلی هم مدارج عالی‌تری کسب می‌کنند.

این ملاحظات منجر به شروع دوره‌ای جدید در سیستم فرهنگ‌سازی و آموزش غرب گردید؛ رویکرد خویشتنداری جنسی (Sexual Abstinence Approach) با هدف تلاش برای قرار دادن رابطه‌ی جنسی در چارچوب ازدواج. این رویکرد طرحی تحت عنوان «فقط خویشتنداری» (Program Abstinence only) نوجوانان رابه ترک هرنوع رابطه‌ی جنسی تا قبل ازدواج تشویق می‌کند. این برنامه به‌عنوان یکی از آموزش‌های جدی در دستورالعمل امنیت اجتماعی ایالات متحده وارد شده و اینگونه تعریف می‌شود: آموزش خویشتنداری (abstinence education) به معنای برنامه‌ی آموزشی و انگیزشی است که هدف اختصاصی آن آموزش پیشرفت‌های اجتماعی، بهداشت و روانی بواسطه خودداری از فعالیت‌های جنسی است.

این برنامه می‌گوید که خویشتنداری از فعالیت جنسی خارج از محدوده‌ی ازدواج استاندارد، مورد انتظار برای همه‌ی فرزندان در سنین مدرسه است. یاد می‌دهد که خویشتنداری تنها راه «قطعی» برای اجتناب از بارداری خارج از خانواده، بیماری‌های مقاربتی و سایر مشکلات بهداشتی مرتبط است. می‌آموزد فرزند آوردن در خارج از محدوده‌ی خانواده عواقب احتمالی مضری را برای کودک، والدین وی و جامعه به همراه دارد. به افراد جوان می‌آموزد چگونه رابطه‌ی جنسی پیش از ازدواج را رد کنند و چگونه الکل و مواد مخدر، آسیب‌پذیری در مقابل رابطه‌ی جنسی پیش از موعد را زیاد کرده، و اهمیت دست یافتن به استقلال پیش از درگیر شدن در یک رابطه جنسی را می‌آموزد.