️ ابتذال مرز خط‌کشی شده‌ای ندارد. کسی نمی‌تواند خط‌کش دست بگیرد و رسانه‌ی مبتذل و فاخر را دسته‌بندی کند. اما بعضی از تولیدات، بعضی از محتواها، بعضی از چیزهایی که به واسطه‌ی فضای مجازی به تماشایش عادت کردیم، خود خود ابتذال است. یک نوک سوزن سواد رسانه‌ای هم کافی‌ست که چشم‌هایمان گرد شود از این حجم «لودگی» که برای دیده‌شدن نمایش داده می‌شود.
️ برنامه‌ی چیدمانه از تولیدات جدید شبکه‌ی نمایش خانگی است که در دسته‌ی «ریلیتی شو»ها قرار می‌گیرد. یکی از همان برنامه‌های تکراری کپی‌شده از روی دست برنامه‌های خارجی. تیم برنامه‌سازی، تعدادی بازیگر و خواننده‌ی ثابت که چندباره مهمان برنامه‌های دیگر پلتفرم‌ها بودند را دعوت می‌کنند و به گفتگو و بازی با آن‌ها می‌پردازد.
️ مجتبی شفیعی بلاگری که در «چیدمانه» به صورت نمایشی روی صحنه حاضر می‌شود و نقش یک عاشق‌پیشه که سال‌هاست به دنبال دلبری از لیلا اوتادی است را بازی می‌کند. استفاده از موسیقی و اجرای کاور موزیک‌های شناخته‌شده با محتوای عاشقانه بخش اصلی محتوایی است که شفیعی در هر قسمت ارائه می‌دهد. بخشی که کاملا مشخص است با هدف «وایرال» شدن در فضای مجازی ساخته شده و تنها بخشی است که در بین تمام محتوای برنامه، در پیج‌های زرد دست به دست می‌شود.
️ رقص و آواز اغراق‌آمیز استفاده‌شده در این بخش برنامه، آنقدر خارج از عرف برنامه‌سازی در ایران است که سؤالات جدی درباره‌ی ساز و کار نظارتی شبکه‌ی نمایش خانگی ایجاد کرده است. اینکه چگونه محتوای زرد اینستاگرامی به دل رسانه‌ها و برنامه‌های رسمی نفوذ می‌کند و اگر قرار بر دیده شدن به هر روشی است چه تضمینی برای نشت محتوای مبتذل‌تر در آینده نزدیک نخواهد بود؟ آیا بخش‌های نظارتی فعال هستند؟ و آیا قانونگذاری درستی درباره‌ی کیفیت و کمیت محتوایی برنامه‌ی شبکه‌های نمایش خانگی وجود دارد؟
بدون دیدگاه