شاید برخی از ماها در جمع خودمان از رفتار فلان معلم گلایه کنیم، شاید منش تربیتی والدین را زیر سؤال ببریم، یا شاید مصداق برای معلمی یا مادر و پدری که کم‌کاری جدی در وظایف خود داشته‌اند بیاوریم، ولی هنرمند برای بست این ماجرا در یک تولید هنری باید با احتیاط عمل کند.

رویه‌ای که این روزها در سریال‌ها و فیلم‌های سینمایی در پیش گرفته شده، خطرناک است. راه رفتن روی لبه‌ی تیغی‌ است که هر لحظه امکان دارد جایگاهی که ارج نهادن به آن بخشی از آداب درست فرهنگ عمومی ماست را به خطر بیاندازد.
استثناهایی که می‌تواند به مرور زمان تبدیل به رویه شود. می‌تواند مخاطب را نسبت به هر مفهومی به شک بیاندازد.

امروز اگر به راحتی از کنار تنبیه معلم و توهین به آن بگذریم، اگر به راحتی قبول کنیم که در یک اثر نمایشی پرمخاطب به جایگاه معلم یا پدر خانواده توهین شود، به زودی شاهد رویه‌ای خواهیم بود که در آن دیگر جایگاه‌ها شأن خود را از دست خواهند داد. ذهن دانش‌آموز یا فرزندی که مخاطب این آثار است، آماده‌ی هر گونه رفتار تند و تیز تر در مقابل فردی‌ است که یکی از ارکان تربیتی جامعه را تشکیل می‌دهد.

و عجیب است در جامعه‌ای که هنوز مقام‌هایی چون مقام معلم یا مقام پدر، از جایگاه و احترام ویژه‌ای برخوردار است، در تولیداتی چون سریال افعی تهران یا فیلم برداران لیلا، صحنه‌هایی دیده می‌شود که در خوش‌بینانه‌ترین حالت باید گفت نشان از حماقت و جهالت تولیدکنندگان آن دارد! شاید دستگاه‌های نظارتی و قضایی، باید بیش از پیش، حواس‌شان به این ماجراها باشد.