«دیده شدن و دیده شدن» همان چیزی‌ است که منبع درآمد اصلی دکان‌های مجازی به حساب می‌آید. منبع تغذیه آن‌ها نگاه ماست. لایک ماست. کامنت ماست. برای همین هر ترفندی را برای شکل‌گیری حلقه‌های گروهی توجه به کار می‌گیرند.

شاید حالا شوخی به حساب بیاید اما روزگاری از اینکه اگر فلان پست را برای ده نفر نفرستید یک خبر بد برایتان می‌آید شروع شد تا به امروز که دستورالعمل‌های ذکرگویی و ذکرخوانی به قلاب محتوایی کاربران ساده‌دل فضای مجازی تبدیل شده است.

این دکان با تمام دکان‌های دیگر فرق دارد. این رفتار با تمام رفتارهای قبل از خودش متفاوت است. قبلا از تولید محتواهای عجیب و غریب فضای مجازی گفته بودیم. از اینکه چشم بسیاری از تولیدکنندگان محتوا به جیب ما دوخته شده تا هر جور شده بتوانند ما را برای هزینه کردن مجاب کنند اما این یکی بازی با اعتقادات مردم است. این کاسبی به اسم دین است. اینکه بخواهی با زرق و برق دادن به تصویر و گفتن از خدا و دعا و ادعیه، همه‌چیز را زیر سوال ببری، بازی با دنیا و آخرت مردم است.

خدا می‌داند چند نفر تا به امروز با همین نقشه راه کاسبان‌ دین مجازی به باورهایشان شک کردند. اعتقاداتشان‌ را بالا و پایین کردند. درست و غلط، دانسته و نادانسته، حق و باطل را در هم آمیختند. این بازار بی در و پیکر اگر روزگاری قاتل مال مردم بود، اگر باید از راه‌های کلاهبرداری مادی می‌نوشتیم و هشدار می‌دادیم، حالا دیگر این کاسبان‌ به جان دین مردم افتادند. هشدار بخشی از وظیفه فردی‌ است که باید در مقابل این محتوا انتشار دهیم. بخش مهم دیگر برخورد قضایی با این دست افراد است. این افراد اگر نگوییم بیشتر که به اندازه کلاهبرداران شایسته پیگرد قانونی و برخورد جدی قضایی هستند.