چسبیدن نام یک کشور به یک ورزشکار به‌عنوان نماینده‌ی مردم در مجامع بین‌المللی همان تیغ دو لبه‌ای‌ است که اهمیت رفتار ورزشکاران در مسابقات را چند برابر می‌کند. ورزشی که می‌تواند فوکوس صدها دوربین‌ رسانه‌های مختلف جهان را به سمت خودش بکشد و ذهنیت ما را نسبت به مردم آن کشور تغییر دهد.️ برای عاشقان فوتبال، مردم ایتالیا با فریادهای درآمیخته با عشق بازیکنان تیم ملی این کشور در هنگام خواندن سرود ملی کشورشان قبل از آغاز مسابقات به یاد آورده می‌شوند. به همین خاطر است که فوتبالی‌ها بدون آنکه شناختی از فرهنگ عامه‌ی این کشور داشته باشند، «میهن‌پرستی» را به بخش مهمی از رفتار شخصیتی ایتالیایی‌ها نسبت می‌دهند. و دقیقا به همین دلیل است که تصویر حضور ساراجوانمردی روی سکوی قهرمانی با نوزاد سه‌ماهه‌اش در مسابقات پاراآسایی اهمیت پیدا می‌کند. مدال مادری که به گردن فرزندش آویخته شد خیلی بیشتر از تمام افتخارات دیگر ورزشکاران ایرانی دست به دست می‌شود. آن قاب می‌رود جزو ماندگارترین قاب‌های ورزشکاران مسابقات آسیایی. ️ «مادر» بودن از «قهرمان» بودن سبقت می‌گیرد. نقطه‌ی تمایزی می‌شود برای ماندگاری مدالی که می‌توانست در بین صدها مدال کاروان ایران گم شود. می‌توانست بین هزاران قاب مسابقات هانگژو گم شود اما یک نماد فرهنگی از زن ایرانی آن را ماندگار می‌کند. ️ درست مثل قابی که ماه‌ها قبل الهام فرهمندی بازیکن تیم ملی فوتبال کشورمان ثبت کرد. ورزشکاری که تصمیم گرفت «خانواده» را به شخصیت قهرمانی خودش پیوند بزند و «مادر» بودن را مانعی برای ادامه‌ی مسیر قهرمانی خودش نداند‌. ️ ورزشکاران زن ایرانی حالا ایستادن روی سکوی قهرمانی در مسابقات مختلف را بهانه‌ای برای نشان دادن فرهنگ یک ملت کردند. اینکه قرار نیست ولع فتح رکوردها بلای جان «زندگی» شود. اینکه مدال‌ها می‌تواند چیزهای بزرگ‌تر و مهم‌تری از چند عدد ساده‌ی ثبت‌شده روی تابلوی نتایج را فریاد بزند. اینکه قهرمانی همه‌ی زندگی یک ورزشکار موفق نیست. حداقل، قهرمانی همه‌ی زندگی یک انسان موفق نخواهد بود.

علیرضا گرا‌ن‌پایه