هرسال در سطح جهان مسابقاتی با جوایز وسوسه‌انگیز، در زمینهی پرخوری برگزار می‌شود. در یکی از این مسابقه‌ها، شخصی به نام «کوبایاشی»، با خوردن ۸ کیلو مغز سرخ شده‌ی گاو، برنده‌ی جایزه ۲۵هزار دلاری مسابقات پرخوری فرانکلین داوانای آمریکا شد و این جایزه آن‌قدر به مذاقش خوش آمد که سال بعد با خوردن ۵۳ ساندویچ کامل، رکورد جهانی را شکست و کمربند طلایی پرخوری گرفت!
در کنار چنین مسابقاتی، افراد دیگری هم با عنوان فودبلاگر و تِستر، پرخوری و درهم‌خوری را به جامعه تزریق می‌کنند. کافی است سری به صفحه‌‌های مجازی‌شان بزنید تا ببینید چطور با دهان نیم‌متر باز، چشم‌های گرد، تعریف و تمجید وسوسه‌انگیز، چهره‌ای خندان و مدهوش از عطر و بوی غذا و سرو غذاهای متنوع و لاکچری در رستوران‌های آنچنانی، با غذا خوردن پول پارو می‌کنند و افراد را به پرخوری سوق می‌دهند؛ چه با خوردن فست‌فودها و لقمه‌های غول‌آسا و پرحجمی که انواع ترکیب‌های عجیب دارد، چه خوردن غذاهای سنتی چون سیرابی که با تنوع زیاد در یک وعده‌ی غذایی فودبلاگر را تا مرز انفجار پیش می‌برد.
این اتفاق اما درحالی رخ می‌دهد که همین حالایی که شما در حال خواندن این متن هستید، افرادی در حال تجربه‌ی مردن بر اثر گرسنگی هستند. طبق گزارش‌ جهانیِ بحران‌های غذایی ۲۰۲۲، سطح گرسنگی جهان  همچنان بالا است و بیش از ۸۰۰ میلیون نفر در دنیا دچار گرسنگی هستند و ۴۱ میلیون نفر نیز در آستانه‌ی قحطی‌اند. طبق آمار فائو نیز بیش از ۱۵۱ میلیون کودک زیر ۵ سال از سوءتغذیه و رشد ضعیف رنج می‌برند و هر ۵ ثانیه یک کودک به دلیل گرسنگی جان خود را از دست می‌دهد. یونیسف آماری منتشر کرده که فقط در سال ۲۰۱۶، ۵ میلیون ‌و‌ ۶۰۰ هزار کودک بر اثر سوءتغذیه مرده‌اند.
فارغ از مسائل دیگر دخیل در ناامنی غذایی، آیا تا زمانی‌که فرهنگ پرخوری و شکم‌بارگی بر جامعه‌ی جهانی حاکم باشد، می‌توان انتظار امنیت و عدالت غذایی را داشت؟ بی‌دلیل نیست که «سازمان کمک به گرسنگان جهان» در آلمان می‌گوید که «هدف جامعه جهانی برای ریشه‌کنی گرسنگی تا ۲۰۳۰ میلادی دست‌یافتنی نیست و گرسنگی مجدداً در حال افزایش است.»

مریم فولادزاده