آنها که اهل دیدن فیلم‌های کلاسیک و قدیمی‌اند، حتما با «مریلین مونرو» آشنا هستند. بازیگری که در دهه‌ی ۵۰ و ۶۰ میلادی، نماد جاذبه‌های جنسی در فیلم‌های هالیوودی بود. در همان سال‌ها، عکس‌های برهنه‌ی وی، وسط مجله‌ی پلی‌بوی گذاشته شد و به روی جلد نخستین شماره‌‌ی آن رفت. چاپ عکس‌های برهنه‌ی او برایش بسیار اضطراب‌آور بود، چراکه عکس‌های هیچ هنرپیشه‌ای تا آن تاریخ در هالیوود به‌طور برهنه گرفته نشده بود. این عکس‌ها بعدها در هر کافه‌ای در کشور دیده می‌شد.

اما همان زمان که تهیه‌کنندگان ‌هالیوود روی ذائقه‌ی جنسی مخاطب کار می‌کردند و از به تصویر کشیدن تنانگی مونرو پول‌های کلان به جیب می‌زدند، مرلین زنی تنها بود و بر اساس مستندات باقی‌مانده از زندگی‌اش، خرد و خسته از دنیای اطرافش. تا جایی‌که او سه بار ازدواج کرد و هر سه بار سرنوشت آنها به #طلاق انجامید.

سال گذشته، شرکت فیلم‌سازی آمریکایی نتفلیکس در مستندی به زندگی این شخصیت پرداخت. این مستند گرچه به سرگذشت مریلین مونرو پرداخته است، اما روایتی از آنچه بر سرنوشت دختران و #زنان عصر مدرن سایه افکنده است دارد. مریلین مونرو جلوه‌ای از زنان قربانی نظام مردسالاری نوین است. زنانی که برای کسب جایگاه اجتماعی، ثروت، قدرت، احترام و حتی محبت و عشق وارد عرضه‌گری تنانه می‌شوند و در این میان تبدیل می‌شوند به ماشین اجرای دستورات غیراخلاقی و غیر انسانی مردان. شاید برای همین بود که او در جایی گفته بود: «من یک زن بازنده‌ام. مردها، زیادی از من انتظار دارند؛ به خاطر تصویری که از من ساخته شده و خودم هم در ساخت آن کمک کرده‌ام؛ من سمبلی از تنها چیزی هستم که مردان از آن استقبال می‌کنند.»

مونرو گرچه رویای هنر را داشت اما نظام سرمایه‌داری، از او یک «برند» ساخته بود. یک دستگاه پول‌سازی، برای خودشان، نه برای او. مریلین در یکی از یادداشت‌هایش نوشته بود: «یک بازیگر زن، ماشین نیست اما بسیار این را به تو می‌پذیرانند که باید ماشین باشی، یک ماشین پول‌ساز. با همه‌ی این‌ها من می‌خواستم فوق‌العاده باشم نه پول‌ساز…» مونرو در رمانی که مربوط به زندگی شخصی‌اش نوشته شده نیز اشاره می‌کند که از من یک تصویر به نام «مریلین مونرو» ساخته شد که من نبودم، آن، چیزی بود که دیگران می‌خواستند…