بازی اعداد برای رتبه‌بندی اتفاقات، برای ارزش‌گذاری اون‌ها، برای جدا کردن خوب از بد معمولا یک ترفند رسانه‌ای‌ست. رسانه‌ها به راحتی «ترین» را به همراه یک صفت به اسم افراد می‌چسبانند تا فوکوس توجهات را مدیریت کنند. به همین خاطر تا دلتان بخواهد در کتاب رکوردهای #گینس، رکوردهای بیخودی وجود دارد که نه تنها نشان دهنده اعتبار یا استعداد فرد دارنده رکورد نیست بلکه «بوی حماقت» می‌دهند.

خلاصه اینکه «بازی رکورد» را جدی نگیرید. بازی کردن با اعداد یعنی همین اتفاقی که فود بلاگرها در فضای مجازی به راه انداختند. آن‌ها برای رسیدن به رکورد ذهنی‌شان، آدم‌ها را مقابل دوربین قرار دادند و گلادیاتور گونه به جنگ همدیگر انداختند تا برنده را مشخص کنند.‌ داور هم خودشان هستند که هر زمانی می‌توانند قوانین بازی را برای جذاب‌تر شدنش سختگیرانه‌تر کنند.

برنده چه کسی است؟ کسی که می‌تواند سریع‌تر فلان قدر #غذا رو بخورد!
بهترین چه کسی است؟ کسی که بتواند زودتر از بقیه فلان اندازه آبمیوه بخورد!
داستان خیلی ساده است. برای فوت‌بلاگر‌ها هیچ چیزی مهمتر از غذا خریدن و خوردن نیست! هر کاری می‌کنند تا بیشتر و بیشتر مردم را ترغیب به خرید غذا کنند و در این مسیر حاضرند هر «ترین» ساختگی را هم به اسم شما بچسبانند.

مسابقه غذاخوری که این روزها در اینستاگرام به راه افتاده، می‌تواند بلای جان‌مان شود. می‌تواند در آینده نزدیک، بخشی از جامعه را با «فسادرژیمی» مواجه کند. با سبک زندگی که در آن کمیت غذا فدای کیفیتش می‌شود. این لایک و ویوهایی که این روزها بازار بعضی رستوران‌ها را داغ کرده، انقدر‌‌ ساده نگیرید.