افرادی که متولد دهه 70 به قبل هستند، بهتر از نسل جدید چیزی که می‌‌خواهم بگویم را متوجه می‌شوند. احتمالا هر کدام از ما با کمی فکر کردن اولین تصویر بانویی که سیگار به دست دارد را در خاطرمان داریم. با این که ممکن است سال‌ها از آن لحظه گذشته‌باشد، اما آنقدر این تصویر برایمان با قبح و شگفتی همراه بود که خیلی سخت می‌شد ذهن آن را فراموش کند.

مشاهده این تصویر احتمالا یکی از اولین تابوشکنی‌های عمر هرکدام از ما باشد. اما امروز گویا دیگر اثر دیدن این صحنه‌ها برای کودکان و نوجوانان ما مانند گذشته نیست، چون از اولین لحظاتی که  چشمان خود را به دنیای واقعی باز کرده‌اند، این وقایع در کنارشان در حال رقم خوردن بوده‌است. بدی حادثه آنجایی‌است که روز‌به‌روز نیز بر شدت قبح‌شکنی افزوده می‌شود.

در این بین نسل‌ها روزبه‌روز با صحنه‌هایی مواجه می‌شوند که تا چندی پیش از تابوهای عرفی اجتماع ایران بود. اما در ریشه‌یابی و شناخت مساله برای حل آن بیشترین سرنخی که دیده می‌شود، ردپای رسانه‌های افکارجمعی است. رسانه‌ها در دو وجه نقش‌آفرینی جدی دارند. متاسفانه در هر دو وجه نیز برای نفی تابوشکنی تلاشی نمی‌کنند. در سال‌های اخیر رسانه‌های تصویری در فیلم و سریال خود برای به تصویرکشیدن احساسات بانوان، سیگاری هم به دست آن‌ها داده‌اند. سیگاری که کم‌کم از نمایشی بودن جای خود را به تخلیه احساس داده‌است. یعنی هر خانمی که می‌خواهد عصبانیت و ناراحتی و حتی گاهی خوشحالی خود را بروز دهد باید سیگار بکشد.

از سوی دیگر رسانه‌ها با شعارهای برابری و خنثی‌سازی تمایز رفتار بانوان و آقایان، سیگارکشیدن را فعلی مردانه تلقی‌کرده و به جای آن‌که از رنج‌ها و مضرات این اثر مذموم حرفی بزند، این‌گونه القا کرده تا بانوان روشنفکر برای هم‌مسیر شدن با آقایان باید سیگار بکشند تا قفل نمادهای آزادی و برابری یک‌‌به‌یک برایشان باز شود. این‌گونه، رسانه‌ها در همراهی با افزایش روزافزون پدیده سیگار بین بانوان نه‌تنها به تبیین نفی آن نپرداخته که بر افزایش آن نیز اثر گذاشته‌اند.

حال این‌که اثرات روانی این تابوشکنی در میان‌مدت در بین دختران و حتی پسران ما این‌گونه جاافتاده که برای تسکین دردهای روانی و اجتماعی بهترین راه سیگار است. اثر این تابوشکنی ولی در بلندمدت به اصل سیگار ختم نشده و گام به گام ما را به دره عمیق قبح‌شکنی اجتماعی و بی‌تابویی در جامعه ایرانی نزدیک‌تر خواهد کرد.