آیا ما در دنیای «پسا‌حقیقت» زندگی می‌کنیم؟ جایی که «حقایق تحریف‌شده» جایگزین حقایق واقعی شده و احساسات، با ارزش‌تر از شواهد عینی می‌شوند؟ ما چگونه به اینجا رسیدیم؟ «لی مک اینتایر» در مجموعه‌ی «دانش ضروری مطبوعات»، بیان کرده که پساحقیقت علم را انکار می‌کند و با ظهور اخبار جعلی توسعه می‌یابد. تمایلات ذهنی‌ای که در نقاط کور روان‌شناختی کاربران نهفته است و روی آوردن آنها به منابعِ اطلاعاتیِ نادرست، به این پدیده دامن می‌زند. در این شرایط دروازه‌‌بانان خبر تلاش می‌کنند افراد را وادار کنند تا بدون توجه به شواهدعینی، تنها داده‌های آنان را باور کنند.

مدل کسب‌و‌کار رسانه‌های اجتماعی مبتنی بر الگوریتم‌هایی است که موضوعات و محتواهای هیجان‌انگیزی را ترویج ‌می‌کند و قوی‌ترین واکنش‌ها را بر می‌انگیزد. (اغلب در تضاد با جزئیات و حقیقت) اینجاست که «حباب‌های فیلتر» ظهور کرده و دسترسی مردم به دیدگاه‌های مخالف را محدود می‌کنند. حباب فیلتر نوعی انزوای فکری است. به این معنا که الگوریتم‌های شخصی‌سازی در فضای اینترنت باعث می‌شوند تا کاربران صرفاً اطلاعات و محتوا‌های خاصی که موردپسندشان هست را مشاهده کنند و در یک فضای اطلاعاتی محدود محصور شوند. وضعیتی که در آن فرد تنها اخبار و اطلاعاتی را می‌شنود یا می‌بیند که اعتقاد دارد و می‌پسندد.

حباب فیلتر در واقع سبب می‌شود کاربران در حصار عقاید خود گرفتار شده و فرض کنند که همه مثل آنها فکر می‌کنند و دیدگاه‌های مخالفی نیز وجود ندارد. بنابراین برای تحلیل یک موضوع تک‌سویه نگاه می‌کنند و درگیر اشتباهات زیادی خواهند شد. در نتیجه دروغ‌های گاه‌به‌گاه، توسط بخش‌هایی از مردم به عنوان حقیقت پذیرفته شده و دستیابی به اجماع سیاسی غیرممکن می‌شود.

رسانه به‌عنوان بازیگر اصلی‌ای که گفتمان عمومی را شکل می‌دهد، می‌تواند با ساختن گفتمان حقیقت به پساحقیقت واکنش نشان دهد. در واقع برای بازآفرینی درک مشترک از حقایق و احیای مجدد حقیقت برای حل مشکلات جامعه از این ابزار باید استفاده کرد. برای این منظور باید تلاش‌های جدیدی برای ایجاد تعاملات گفتمانی منظم که خرد جمعی و تخصص جامعه علمی را گرد هم می‌آورد صورت گیرد. این امر به‌طور بالقوه راه را برای بحث‌های معنادار باز می‌کند. مزیت چنین گفتمانی این است که می‌تواند به دور کردن افراد از سیلوهای اطلاعات و داده‌های نادرست کمک کند. برای این منظور، جوامع متخصص می‌توانند کارکرد روشنگری عمومی را به عهده بگیرند و با کمک دانشمندان علوم اجتماعی و ارتباطات برای ایجاد طیف وسیعی از انجمن‌های عمومی تلاش کنند.

مترجم: فاطمه ترابی